Paziński Roman syn Jana

Data i miejsce urodzenia: 12.07.1906r. (1906r.?), Chełm Lubelski.

Narodowość: Polak

Wykształcenie:

Gimnazjum w Warszawie.

Praca i służba wojskowa przed bitwą pod Lenino:

Służba wojskowa w 1 batalionie balonowym.

Pracował jako tokarz w Warszawie i starachowicach.

Dwukrotnie więziony za działalność komunistyczną, przebywał w więzieniu w Warszawie, Rawiczu i Koronowie.

Po 17.09.1939r. W ZSRR

1940(?) – 1943r. – tokarz w zakładach przemysłowych, Taszkient (UzSRR).

Od 1.06.1943r. w WP.

Podporucznik, zastępca dowódcy ds. polit.-wych., 1. batalion strzelecki, 1pp.

Udział w bitwie pod Lenino:

Podporucznik, zastępca dowódcy ds. polit.-wych., 1. batalion strzelecki, 1pp.

Z wniosku odznaczeniowego na Order Wojny Ojczyźnianej II klasy:

„12 października 1943 roku pod wsią Połzuchy Paziński[,] zanny na początku walki pozostał w linii i nieustraszenie prowadził żołnierzy na wrogą pozycję. Dwukrotnie podrywał batalion do ataku i posuwał się naprzód.

Nie bacząc na powtórne zranienie nie opuścił pola walki. I licznym przykładem pociągał żołnierzy do wykonania postawionego zadania zdobycia wsi Trigubowo. W tej walce Paziński poległ śmiercią walecznych walcząc do końca w szeregach swojego batalionu.”

Tak okoliczności śmierci ppor. Pazińskiego podczas natarcia opisuje A. Sroga:

„Lachowicz ogląda się także do tyłu.

– Gdzie Roman? – pyta o Pazińskiego.

Olechnowicz ogląda się także do tyłu.

– Był z żołnierzami. Nie widzę go.

Paziński zaś otrzymał już pierwszą ranę. Syknął leciutko, gdy poczuł ukąszenie kuli snajpera. Ni dał tego poznać po sobie. Tyle mówił żołnierzom o potrzebie hartu w boju, a potem w życiu, gdy już przyjdzie współurządzać Polskębezdziedzicó i przemysłowców… Miałby teraz jękiem okazywać słabość? […]

Idzie teraz krwawiąc, zastanawia się , czy w żołnierskich sercach nie pozostała jakaś odrobina niechęci, jakiś cierń do nich, „politycznych”, do Armii Radzieckiej, czy nie zaważy ów cierń na wytrzymałości i uporze w bitwie? Rozgląda się dokoła. Nie! Idą! Przyspieszają kroku. Próbuje ich dogonić, dotrzymać im kroku. Nogi jednak coraz cięższe. Otrzymuje drugi postrzał.

Wali się, i tym razem, bez jęku, cicho, jak zawsze w całym swoim życiu, nacechowanym nadmierną skromnością, by nikomu nie przysparzać swoją osobą kłopotów.

Żołnierska, wyprostowana ława tyraliery ginie za szczytem wzgórza 215,5.”

Poległ 12.10.1943r.

Służba i praca po bitwie pod Lenino:

–

Odznaczenia (jakie, kiedy i za co):

Polskie:

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (pośmiertnie) – 11.11.1943r. – za działania pod Lenino.

Radzieckie:

Order Wojny Ojczyźnianej II klasy (pośmiertnie) – 11.11.1943r. – za działania pod Lenino (patrz wyżej).

Rany i kontuzje:

12.10.1943r. (ranny dwukrotnie, śmiertelnie).

Data i miejsce śmierci: 12.10.1943r.

Dodatkowe informacje:

Członek KPP od 1929r.

W chwili śmierci żonaty z Bronisławą z d. Warchaftycz.

W książce „Początek drogi. Lenino” A. Sroga tak charakteryzuje Pazińskiego:

„Skromny, koleżeński, uczynny, pomaga każdemu: dowódcy i strzelcowi, gdy dostrzeże jego kłopoty.”

Miał podobno pomagać swojemu bezpośredniemu przełożonemu mjr. Lachowiczowi w nauce polskiego.

Przygotowano na podstawie materiałów CA MO RF oraz książki „Początek Drogi. Lenino” Alojzego Srogi.

Dodatkowe zdjęcia:

Minc Hilary syn Oskara

Data i miejsce urodzenia: 24.08.1905r., Kazimierz Dolny, Królestwo Polskie

Narodowość: Polak

Wykształcenie:

Cywilne:

I Gimnazjum w Warszawie

Studia prawnicze i ekonomiczne w Warszawie (lata 20.)

Doktorat we Francji (przed 1928r.)

Wojskowe:

Szkoła Podchorążych Rezerwy Piechoty (Zambrów) – ok. 1930r.

Praca i służba wojskowa przed bitwą pod Lenino:

1922-1923r. – Członek Komitetu Centralnego KZMP.

1928-1929r. – Ekonomista, Moskwa.

1931-1937r. w GUS:

– Pracownik Sekcji Naukowo-Badawczej GUS, Warszawa;

– Radca w departamencie spisów ludności GUS

– Odpowiedzialny za spis ludności w Gdyni.

1937-1938r. – Biuro Planowania Krajowego przy Ministerstwie Skarbu.

1939r. – Pracownik Biura Planowania Magistratu Warszawy.

Po 17.09.1939r. Rzeniósł się do Lwowa.

Od 12.1939r. – Wykładowca ekonomii i historii WKP(b), Instytut Gospodarki Narodowej, Samarkanda, UzSRR.

1942-1943r. – pracownik redakcji polskiej radia, Moskwa.

Od 03.1943r. – pracownik redakcji „Wolnej Polski”.

Od 05.143r. w WP.

Szef Wydziału Kulturalno Oświatowego 1DP.

Od 1.06.1943r. – Major, szef Wydziału Oświatowego 1DP.

Od 08.1943r. – Prokurator, 1DP.

W wyniku konfliktu z dowództwem dywizji zdegradowany do stopnia plutonowego pchor., przeniesiony na stanowisko instruktora w 3pp.

Udział w bitwie pod Lenino:

Plutonowy pchor., instruktor, 3pp, 1DP.

Z wniosku odznaczeniowego na Order Czerwonej Gwiazdy (na jego podstawie nadano ostatecznie Order Wojny Ojczyźnianej II klasy):

„W walkach 12 i 13 października 1943 roku w rejonie Lenino-Trygubowo znajdował się w pierwszych szeregach nacierającej piechoty. Razem z dowództwem batalionu kieruje bojem pod wsią Trygubowo i bierze osobisty udział w szturmie na niemieckie pozycje umocnione. Nie zwracał uwagi na bombardowania i intensywny ogień artyleryjski, zachowując zimna krew przebywa na najniebezpieczniejszych odcinkach. Dowodząc grupą żołnierzy niejednokrotnie wytrzymuje niemieckie kontrataki na dopiero co zajęte pozycje.

W nocy na 13 października prowadzi z żołnierzami na pierwszej linii rozmowy patriotyczne podtrzymując ich bojowego ducha.

Jest jednym z najstarszych pracowników politycznych dywizji, włożył dużo inicjatywy w wychowanie żołnierzy w duchu patriotyzmu i przyjaźni ze Związkiem Radzieckim, w szczególności przekazywał swoje bogate doświadczenie młodym pracownikom politycznym na kursach dywizyjnych.”

Służba i praca po bitwie pod Lenino:

Bezpośrednio po bitwie awansowany do stopnia chorążego, następnie przywrócono mu stopień majora.

Na przełomie 1943 i 1944r. – awans do stopnia podpułkownika.

Od 01.1944r. – pełnomocnik CBKP przy KC WKP(b)

Od 10.03.1944r. – kierownik Biura Badań Gospodarczych ZPP.

07.1944r. – Kierownik Biura Ekonomicznego przy prezydium PKWN.

Od 08.1944r. – członek BP KC PPR.

11.12.1944r. – Kierownik Resortu Przemysłu PKWN.

Poseł do KRN, Sejmu Ustawodawczego i Sejmu I kadencji.

Minister Przemysłu w Rządzie Tymczasowym, TRJN i Rządzie Cyrankiewicza; przewodniczący Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów.

Od 1948r. Członek BP KC PZPR.

Od 1949r. przewodniczący Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego i wicepremier.

1956r. – usunięty z BP KC PZPR

1959r. – usunięty z KC, następnie usunięty z szeregów partyjnych.

Odznaczenia (jakie, kiedy i za co):

Polskie:

Order Budowniczych Polski Ludowej – 1954r.

Order Sztandaru Pracy I klasy – 1955r.

Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski – 19.07.1946r.

Order Krzyża Grunwaldu II klasy – 2.01.1945r.

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari – 1944r.(?)

Srebrny medal „Zasłużonym na Polu Chwały” – 11.11.1943r. – za działania pod Lenino.

Medal „Za Warszawę” – 17.01.1946r.

Radzieckie:

Order Wojny Ojczyźnianej II klasy – 11.11.1943r. – za działania pod Lenino (patrz wyżej)

Czechosłowacja:

Krzyż Wielki Orderu Białego Lwa – 1947r.

Bułgaria:

Order 9.09.1944r. I klasy – 1948r.

Finlandia:

Krzyż Wielki Orderu Lwa Finlandii – 1948r.

Rany i kontuzje: Brak danych.

Data i miejsce śmierci: 26.11.1974r., Warszawa.

Dodatkowe informacje:

Był członkiem ZPMS, następnie ZMK-KZMP.

Członek WKP(b) od 1928r.

Członek KPP od 1931r.

Członek ZPP od chwili powstania.

Członek PPR, następnie PZPR do 1959r.

Współtwórca Planu Sześcioletniego.

Żonaty z Julią z domu Heflich, wieloletnią szefową PAP.

Dodatkowe zdjęcia:

Skiba Antoni syn Wojciecha

Data i miejsce urodzenia: 9.06.1919r. , Wolica Polska, pow. Sambor (obecnie Wołycia w Rajonie Samborskim, Obwodzie Lwowskim na Ukrainie)

Narodowość: Polak

Wykształcenie:

Cywilne: 7klas szkoły powszechnej.

Praca i służba wojskowa przed bitwą pod Lenino:

Od maja 1943r. w WP.

Celowniczy moździerza, 1 batalion, 1 kompania moździerzy 82mm, 1pp.

Udział w bitwie pod Lenino:

Celowniczy moździerza, 1 batalion, 1 kompania moździerzy 82mm, 1pp.

Ogniem moździerza wspierał m.in. natarcie mjr. Lachowicza.

Służba i praca po bitwie pod Lenino:

Udział w walkach o Pragę i pod Jabłonną.

W czasie walk na Pradze zniszczył niemiecki punkt oporu likwidując 8 wrogów, 6 wziął do niewoli.

Przed lutym 1945r. – awans do stopnia plutonowego.

Udział w walkach na Wale Pomorskim jako dowódca drużyny w 1kompanii moździerzy, 1 batalionu moździerzy 1pp.

Pod Stepnicą, wraz z drużyną, wziął do niewoli 27 uzbrojonych żołnierzy niemieckich, w tym 1 oficera i 2 SS-manów.

Wspierał forsowanie Odry przez jednostki WP.

W walkach na terenie Niemiec, w rejonie Oranienburga zabił dwóch wrogich zwiadowców.

16.03.1946r – zwolniony do rezerwy w stopniu plutonowego.

Osiadł w Ostrowie, gmina Radymno, Rolnik

1946-1948r. – sołtys Ostrowa.

1960-1968r. – radny GRM Skołoszów.

Odznaczenia (jakie, kiedy i za co):

Polskie

-Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 1973r.;

– Krzyż Walecznych – 1964r.;

-Brązowy Medal „Zasłużonym na polu chwały” za Lenino – 1945r.;

-Brązowy Medal „Zasłużonym na polu chwały” – 1945r.;

-Medal „Za Warszawę”;

-Medal „Za Odrę, Nysę, Bałtyk”;

-Medal Zwycięstwo i Wolność;

-Medal Za udział w walkach o Berlin.

Radzieckie:

-Order Sławy 3kl., nr. 477798 – rozkaz 1 Rady Wojennej Frontu Białoruskiego nr 666/n z 18.06.1945, ZSRR – za walki w rejonie Wałcza (?) w rejonie Marienhof (Mazanowo?) i Wordel (Orla?) i lasów w tym rejonie w czasie kontrataku przeciwnika ogniem moździerza zniszczył CKM i 27 zołnierzy wroga.

Rany i kontuzje:

ranny 11.11.1944r. pod Jabłonną

Data i miejsce śmierci: 28.04.1987r.

Dodatkowe informacje:

Członek ZBoWiD od 1963r., pełnił funkcję zastępcy prezesa zarządu koła w Radymnie.

Pochowany na cmentarzu komunalnym przy ulicy Budowlanych w Radymnie.

Przygotowano w oparciu o informacje otrzymane od Piotr Pawełek

Dodatkowe zdjęcia:

Mienżyński Wiktor syn Wasilija (Bazylego)

Data i miejsce urodzenia: 25.12.1903r., wieś Puński koło Witebska, Cesarstwo Rosyjskie (?)

Narodowość: Polak (Białorusin)

Wykształcenie: Brak danych.

Praca i służba wojskowa przed bitwą pod Lenino:

Od 01.11.1925r. Służba w Armii Czerwonej; powołany przez Witebski RWK.

Służba w 133 Samodzielnej Dywizji Strzeleckiej.

1942r. – Major, naczelnik zaopatrzenia artyleryjskiego, 18 GDS (sformowana ze 133 SDS).

Od 25.05.1943r. Delegacja do WP.

Podpułkownik Gwardii, naczelnik wydziału zaopatrzenia artyleryjskiego 1DP.

Udział w bitwie pod Lenino:

Podpułkownik Gwardii, naczelnik wydziału zaopatrzenia artyleryjskiego 1DP.

Z wniosku odznaczeniowego na Order Wojny Ojczyźnianej II klasy:

„Podpułkownik gwardii MIENŻYŃSKI [to] doświadczony i znający swoją specjalność oficer. W okresie formowania dywizji włożył dużo sił i energii celem zapewnienia na a czas i jakościowo dobrego uzbrojenia dywizji. Owocna praca w okresie formowania dywizji i praca w okresie przygotowawczym do walk, a także w okresie samych walk zapewniła nieprzerwane zaopatrzenie jednostek dywizji w amunicję i materiały [tu w znaczeniu: uzbrojenie]. Cała część materialna [uzbrojenia] artylerii i broni strzeleckiej została przed walką osobiście sprawdzona przez podpułkownika gwardii Mienżyńskiego i w okresie walk od 11.10.43r. do 13.10.43r. pod m. Lenino pracowała bez zarzutu.

W czasie walk nie było ani jednego przypadku wyeliminowania uzbrojenia z przyczyn technicznych.”

Służba i praca po bitwie pod Lenino:

Awans do stopnia pułkownika po 11.1943r.

Po 03.1944r. – Naczelnik Wydziału Zaopatrzenia Artyleryjskiego 1AWP. (co najmniej do końca marca 1945r.)

Po wojnie w Krakowskim Okręgu Wojskowym

Prawdopodobnie zakończył służbę w WP przed 02.1946r.

Powrócił do ZSRR.

29.07.1955r. – Zakończenie służby w Armii Radzieckiej.

Odznaczenia (jakie, kiedy i za co):

Polskie:

Order Krzyża Grunwald III klasy;

Medal „Za Warszawę”.

Radzieckie:

Order Lenina – 15.11.1950r. – za wysługę lat (25);

Order Czerwonego Sztandaru – 06.11.1945r. – za wysługę lat (20);

Order Wojny Ojczyźnianej I klasy – rozkaz nr 514/n z 28.03.1945r. – za organizację przerzutu amunicji na przyczółku za Wisłą i zabezpieczenia wojsk do wyjścia na rubież Jastrowie-Złotów-Szwecja i zapewnienie, wobec braku benzyny, transportu amunicji koleją;

Order Wojny Ojczyźnianej II klasy – 11.11.1943r. – za działania pod Lenino i przy organizacji 1DP (patrz wyżej);

Order Czerwonej Gwiazdy – rozkaz numer 887 z 11.08.1942r.– za wzorowe organizowanie transportu i zaopatrzenia w uzbrojenie dywizji;

Order Czerwonej Gwiazdy – 03.11.1944r. – za wysługę lat (15);

Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej:;

Medal „Za wyzwolenie Warszawy”;

Medal „Za zdobycie Berlina”;

Odznaka Gwardyjska – przed 11.1943r.

Rany i kontuzje: Brak.

Data i miejsce śmierci: 06.02.1985r.

Dodatkowe informacje:

W materiałach CA MO RF – wytworzonych zarówno przez Armię Czerwoną jak i przez WP – występują rozbieżności co do narodowości.

Członek WKP(b)

Prawdopodobnie nie był w żaden sposób spokrewniony w Wiaczesławem Mienżyńskim.

Oopracowano w oparciu o maeriały CA MO RF

Dodatkowe zdjęcia:

Kubsz Wilhelm Franciszek syn Karola

Data i miejsce urodzenia: 29.03.1911r., Gliwice

Narodowość: Polak

Wykształcenie:

Cywilne:

Niższe Seminarium Duchowne Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej w Marklowicach (lata 20.)

Studia Filozoficzne (Seminarium w Krobi) i Teologiczne (Seminarium Duchowne w Obrze).

Kurs techniki dentystycznej.

Praca i służba wojskowa przed bitwą pod Lenino:

1936r. – Święcenia kapłańskie.

1936r. – Ekonom w Seminarium Duchownym w Obrze.

Wikary, Łuniniec.

17.09.1939r. – wikariusz, dozór nad parafią Puzicze (powiat Baranowicze).

1942r.(?) – aresztowany za odmowę podpisania Volkslisty, współpracę z partyzantami i kolportaż ulotek. Skazany na śmierć.

02.07.1942r. – ucieczka z więzienia

Od 07.1942r. W oddziale partyzanckim płk. Wasiliewcowa. Pełnił m.in. funkcję dentysty.

05.1943r. – wylot do Moskwy; Awans do stopnia majora, skierowanie na stanowisko kapelana 1DP. Jednocześnie otrzymał uprawnienia delegata apostolskiego na terytorium ZSRR.

06.1943r. – przybycie do obozu sieleckiego, objęcie stanowiska.

08.1943r. – równolegle z dotychczasowym stanowiskiem mianowany dziekanem 1Korpusu Polskiego.

Udział w bitwie pod Lenino:

Major, kapelan 1DP.

Z wniosku na Order Wojny Ojczyźnianej II klasy:

„W nocy [z 11.] na 12. października 1943r. poprzedzającej natarcie, jako kapelan Dywizji znajdował się na pozycjach frontowych wśród żołnierzy, spowiadając ich przed walką i prowadząc z nimi dyskusje religijne inspirujące żołnierzy do walki z wrogami kościoła katolickiego – hitlerowcami. Berpośrednio przed walką, usłyszawszy sygnał „do natarcia”, wyszedł na przedpiersie okopu błogosławiąc żołnierzy pod ogniem i płomiennymi słowami wzywając ich do zwycięstwa. Pod gradem kul towarzyszył natarciu, okazując wsparcie duchowe i organizując ewakuację rannych. Swoim męstwem i spokojem dawał przykład żołnierzom w ciężkich minutach walki.”

Przed pójściem do natarcia w pierwszych szeregach żołnierzy siłą musiał go powstrzymać kpt. Juliusz Hibner.

Służba i praca po bitwie pod Lenino:

03.1944r. – Dziekan 1AP.

26.03.1944r. – awans do stopnia podpułkownika.

01.1945r. – Zwolniony z WP

Ze względu na ryzyko represji i aresztowania zmienił nazwisko na Franciszek Kopiec i zamieszkał w klasztorze oblatów w Świętym Krzyżu.

1947r. – przeniesiony do klasztoru w Poznaniu.

1954r. – skierowany do parafii w Pawłowie(powiat chojnicki).

01.10.1964r. – przywrócony do służby wojskowej, skierowany na stanowisko kapelana przy kościele garnizonowym we Wrocławiu.

1970r. – skierowany jako proboszcz do kościoła garnizonowego w Katowicach.

1973r. – przeniesiony do kościoła garnizonowego w Jeleniej Górze.

1977r. – przeniesiony w stan spoczynku.

Odznaczenia (jakie, kiedy i za co):

Polskie:

Krzyż Orderu Virtuti Militari IV klasy (pośmiertnie);

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski;

Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski;

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski;

Order Krzyża Grunwaldu III klasy – 26.03.1944r.;

Krzyż Walecznych – 11.11.1943r. – za działania pod Lenino;

Brązowy medal „Za zasługi dla Obronności Kraju”.

Radzieckie:

Order Wojny Ojczyźnianej II klasy – 11.11.1943r. – za działania pod Lenino (patrz wyżej).

Rany i kontuzje: Brak danych.

Data i miejsce śmierci: 24.07.1978r., Jelenia Góra

Dodatkowe informacje:

W dokumentach związanych ze służbą w 1AWP figurował początkowo jako „Franciszek Kubsz”, w związku z niemieckim brzmieniem pierwszego imienia, lub, wedle innej wersji, by nie narażać rodziny pozostawionej na terenach okupowanych na represje.

Z więzienia uciekł dzięki pomocy strażnika – Austriaka, antyfaszysty.

Od maja 1943r. członek ZPP.

Wniosek odznaczeniowy na Order Czerwonej Gwiazdy podaje, że w szeregi 1DP wstąpił dopiero w lipcu 1943r.

Z WP usunięty w wyniku konfliktu z Naczelnym Dowódcą WP – gen. Michałem Rolą-Żymierskim oraz w wyniku nacisków ze strony radzieckiej.

Przywrócony do służby wojskowej w efekcie zmian personalnych w MON po 1956r.

Opracowano na podstawie biogramu zamieszczonego na profilu „Spoza gór i rzek. Wojsko Polskie na Wschodzie 1943-1947” (https://www.facebook.com/profile.php?id=100063553689217) materiałów CA MO RF oraz Książki „Początek drogi. Lenino” Alojzego Srogi.

Dodatkowe zdjęcia:

Kłysz Stanisław syn Tomasza

Data i miejsce urodzenia: 1922r. (1924r.?), Dylęgowa (?)

Narodowość: Polak

Wykształcenie: Brak danych

Praca i służba wojskowa przed bitwą pod Lenino: Brak danych.

Udział w bitwie pod Lenino:

Kapral, dowódca drużyny, 5kompania strzelecka, 2pp.

Walczył w szeregach plutonu dowodzonego przez brata, Franciszka Kłysza.

Podczas walk o bezimienne wzgórze opatrywał rannych ze swojej drużyny (m.in. Jana Skotnickiego).

Służba i praca po bitwie pod Lenino:

Wiosna 1944 – 05.1945r. – w plutonie zwiadu konnego 2pp.

Udział w walkach o Berlin.

Zdemobilizowany prawdopodobnie w 1946r.

Po demobilizacji mieszkał w Brzeźnicy, pow. Ząbkowice Śląskie.

Rolnik, gospodarował na 10ha.

Odznaczenia (jakie, kiedy i za co):

Krzyż Walecznych

Rany i kontuzje: Brak danych.

Data i miejsce śmierci: 1974r.(?)

Dodatkowe informacje:

Według Alojzego Srogi:

„Stanisław, jak i brat [Franciszek Kłysz], jest zuchowaty, prostolinijny, koleżeński, o wesołych, śmiejących się oczach, w których wyczytasz każde kłamstwo, gdyby się tam kiedykolwiek maiło pojawić.”

Opracowano na podstawie „Początek drogi. Lenino” Alojzego Srogi.

Dodatkowe zdjęcia:

Kłysz Franciszek syn Tomasza

Data i miejsce urodzenia: 1919r. (1920r.), wieś Dylęgowa, pow. Brzozowski.

Narodowość: Polak

Wykształcenie: Brak danych.

Praca i służba wojskowa przed bitwą pod Lenino:

09.1939r. – Udział w wojnie obronnej.

Od 10.06.1943r. W 1DP

Od 1941r. Służba w Armii Czerwonej, Front Leningradzki.

Zdemobilizowany po zranieniu lub po traktacie Sikorski-Majski, wyjechał do Kraju Krasnojarskiego, gdzie przebywała wówczas po wywózce jego rodzina.

Sierżant, dowódca plutonu, 2pp.

Udział w bitwie pod Lenino:

Starszy sierżant, dowódca plutonu, 5 kompania strzelecka, 2pp.

Z wniosku odznaczeniowego na Order Czerwonej Gwiazdy (ostatecznie na jego podstawie nadano Order Wojny Ojczyźnianej II klasy):

„[Dopisane później:]St. Sierżant Kłysz F. T. w walkach 12 i 13.10.1943r. Pod wsią Połzuchy [koniec dopisku]

Jako pierwszy wdarł się do niemieckiej transzei dał przykład odwagi. Przebiegnąwszy transzeją do pierwszych domów wsi Połzuchino [tak w oryginale] zarzucił granatami niemiecki DZOT [drzewno-ziemny punkt ogniowy] sprawił, że zamilknął znajdujący się w nim ciężki karabin maszynowy. Po tym podpalił chatę, w której przebywali fizylierzy przeciwnika i zastrzelił z automatu kilku z nich próbujących uciec.

Przejął dowodzenie nad plutonem fizylierów w miejsce dowódcy, który został wyeliminowany z walki, wytrwale odpierał kontrataki nieprzyjaciela. Gdy skończyły się naboje, nie opuścił swojego miejsca i bronił się granatami do przyjścia wzmocnienia.”

Służba i praca po bitwie pod Lenino:

11-12.1943r. – awans do stopnia chorążego.

Dowódca plutonu zwiadu konnego 2pp.

Przed listopadem 1944r. awans do stopnia podporucznika.

23.11.1944r. – Pomocnik szefa sztabu do spraw rozpoznania, 2pp.

W 1945r. – służba w 16pp?

Po wojnie dowodził pułkiem zmechanizowanym.

1953r. – przeniesiony do rezerwy w stopniu majora.

Po przejściu do rezerwy zamieszkał w Nowej Rudzie

W latach 70. pracował jako ekonomista w kamieniołomach w Tłumaczowie.

Odznaczenia (jakie, kiedy i za co):

Polskie:

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari – 11.11.1943r. – za działania pod Lenino.

Order Krzyża Grunwaldu III klasy (?)

Krzyż Walecznych – za walki na Wale Pomorskim.

Srebrny medal „Zasłużonym na Polu Chwały”

Medal „Za Warszawę”

Medal „Za Odrę, Nysę, Bałtyk”

Medal Zwycięstwa i Wolności.

Radzieckie:

Order Wojny Ojczyźnianej II klasy – 11.11.1943r. – za działania pod Lenino (patrz wyżej)

Rany i kontuzje:

09.1939r. – ranny pod Żółkwią.

Ciężko ranny na Froncie Leningradzkim (?).

Data i miejsce śmierci: Brak danych

Dodatkowe informacje:

Jego młodszym bratem był Stanisław Kłysz (ur. 1922r.) – pod Lenino kapral, dowódca drużyny w plutonie Franciszka Kłysza.

Opracowano na podstawie materiałów CAMO RF oraz książki “Początek drogi. Lenino” Alojzego Srogi.

Dodatkowe zdjęcia: