Kieniewicz Bolesław syn Albina

Data i miejsce urodzenia: 21.11.1907r., wieś Dworiec (Dworzec), Rejon Łuniniecki, Gubernia Mińska, Cesarstwo Rosyjskie

Narodowość: Polak

Wykształcenie:

Cywilne:

1921r. – 7 klas szkoły powszechnej .

Wojskowe:

05.1926r. – 09.1929r. – 12. Ulianowska Szkoła Kadry Dowódczej Piechoty im. W. I. Lenina, Dwukrotnie Odznaczona Orderem Czerwonego Sztandaru.

03.1947 – 03.1948r. – Akademia Sztabu Generalnego im. Woroszyłowa.

Praca i służba wojskowa przed bitwą pod Lenino:

Po śmierci rodziców (zamordowanych w czasie rewolucji lub wojny domowej) trafił do sierocińca.

1921 – 1923r. – służba w Armii Czerwonej (zgłosił się na ochotnika) – czarwonarmista, kurier oddziału zaopatrzenia Północno-Kaukaskiego Okręgu Wojskowego.

1923 – 1926r. – Robotnik Budowlany, Przedsiębiorstwo „Standartstroj”, Saratow.

Od 14.10.1926r. Powtórnie w Armii Czerwonej. Pierwotnie jako kursant w Saratowskiej Szkole Piechoty, następnie w 12UKPSz im. W. I. Lenina.

Po ukończeniu szkoły dowódczej we wrześniu 1929r. Skierowany do 81 DS.

09.1929r. – Służba w 81DS na stanowisku dowódcy plutonu.

Od 01.1931r. – Dowódca plutonu, 241 pułk strzelecki.

Od 04.1932r. – dowódca kompanii, 242ps.

Od 04.1934r. – naczelnik szkoły pułkowej 241 ps; następnie na stanowisku dowódcy batalionu i szefa sztabu pułku.

Od 03.1936r. – dowódca batalionu szkolnego 242 ps.

09.09.1939r. – Aresztowany przez organa NKWD, zwolniony z wojska.

18.03.1939r. – zwolniony z aresztu, przywrócony do służby w Armii Czerwonej; dowódca batalionu strzeleckiego 5 ps, 2 DS.

09.1939r. – udział w działaniach na terytorium Polski

11.1939r. – dowódca batalionu 49ps, 50DS, Białystok.

Udział w wojnie radziecko-fińskiej w szeregach 50DS, walki pod Wyborgiem.

Od 06.1940r. – szef sztabu, 49 ps.

Udział w walkach w czerwcu-lipcu 1941r. Pod Mołodecznem i Ziembinem.

Od 07.1941r. – szef sztabu 57 pzmot. (po włączeniu 49ps w skład 57DP został on przeformowany w 57pzmot.).

Udział w walkach pod Smoleńskiem.

Od 09.1941r. – Zastępca dowódcy pułku, 30ps, 64DS (następnie przemianowany na 30gps 7GDS).

Udział w walkach w obronie Moskwy.

Od 28.05.1942r. – podpułkownik, dowódca pułku, 14gps.

Od 16.09.1942r. – zastępca dowódcy 7GDS.

Od 06.11.142r. – dowódca dywizji, 397 DS.

Udział w walkach pod Demiańskiem.

27.11.1942r. – Ranny.

12.01.1943r. – zdjęty ze stanowiska za błędy w dowodzeniu dywizją.

13.01.1943r. – ranny.

Od 13.01 do 18.02.1943r. – leczenie w batalionie medycznym dywizji.

19.02 – 08.05.1943r. – w dyspozycji Rady Wojennej Frontu Północno-Zachodniego.

Od 09.05.1943r. W WP, pułkownik, zastępca dowódcy 1DP

Udział w bitwie pod Lenino:

Pułkownik, zastępca dowódcy 1DP.

Z wniosku na Order Wojny Ojczyźnianej I klasy:

„Pułkownik Kiniewicz [tak w oryginale] otrzymał dowodzenie pierwszym rzutem dywizji w walkach 12-13.X.1943r.

Z powodu działań przeciwnika, silnego art.[yleryjskiego] ognia i bombardowań na lewej flance dywizji powstała sytuacja krytyczna, którą opanował pułkownik Kiniewicz, zebrawszy wokół siebie około 120 żołnierzy, z pomocą których, dzięki wzorowej odwadze odparł niemiecką kontrakcję i wyrównał sytuację, przechodząc następnie, z tąże grupą, w zakończone sukcesem natarcie.”

Służba i praca po bitwie pod Lenino:

25.12.1943r. – mianowany szefem sztabu 1KP.

02. – 04.1944r. – p.o. szefa sztabu 1AWP.

Od 27.04.1944r. do 05.1945r. – dowódca 4DP.

Od 14.09.1944r. – dowódca garnizonu Warszawa-Praga

12.11.1944r. – Awans do stopnia generała brygady.

05.1945r. – 30.11.1946r. – dowódca KBW.

25.05.1945r. – Awans do stopnia generała dywizji.

Od 03.1946r. – członek Państwowej Komisji Bezpieczeństwa.

11.1946r. – odwołany z WP w związku z oskarżeniami o naduzycia, powrócił do ZSRR.

03.1947 – 04.1948r. – kurs Akademia Sztabu Generalnego im. Woroszyłowa.

05.1948r. – zastępca dowódcy Korpusu, 65KS, Primorski Okręg Wojskowy.

Od 09.1949r. – zastępca dowódcy 5 Gwardyjskiej Armii Zmechanizowanej.

Od 16.03.1950r. Oddelegowany powtórnie do WP, wyznaczony dowódcą Krakowskiego Okręgu Wojskowego.

Od 01.1954r. – w dyspozycji Głównego Zarządu Kadr Armii radzieckiej, powrót do ZSRR.

17.02.1954r. – zwolniony z wojska ze względu na stan zdrowia. Osiadł w Warszawie.

Odznaczenia (jakie, kiedy i za co):

Polskie:

Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari (11.05.1945r.);

Order Krzyża Grunwaldu II klasy (1946r.);

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1945r.);

Order Krzyża Grunwaldu III klasy (1945r.);

Krzyż Walecznych (11.11.1943r.) – za działania w bitwie pod Lenino;

Złoty Krzyż Zasługi – 16.02.1946r. (za zasługi w organizacji KBW);

Złoty Krzyż Zasługi – 1948r;

Złoty medal „Zasłużonym na Polu Chwały” (dwukrotnie);

Srebrny medal „Zasłużonym na Polu Chwały” ;

Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1966r.)

Medal „Za Warszawę” (1946r.);

Medal „Za Odrę, Nysę, Bałtyk”;

Srebrny medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1968r.);

Brązowy medal „Siły Zbrojne w służbie ojczyzny” (1951r.).

Radzieckie:

Order Lenina (1951r.) – za wysługę 25 lat (?);

Order Czerwonego sztandaru (11.10.1968r.) – nadanie rocznicowe w związku z rocznicą bitwy pod Lenino;

Order Czerwonego sztandaru (06.05.1946r.) – za wysługę 20 lat (?);

Order Czerwonego sztandaru (05.03.1945r.) – Jako dowódca 4DP, Za walki w rejonie Mirosławca* 11.02.1945r.;

Order Czerwonego sztandaru (29.06.1945r.) – według danych CAMO RF może to być zdublowane nadanie z 07.01.1942r., gdyż do rozkazu załączony jest ten sam wniosek odznaczeniowy. Na zdjęciu wykonanym po 1951r. Gen. Kieniewicz ma tylko 5, nie 6 Orderów Czerwonego Sztandaru;

Order Czerwonego sztandaru (07.01.1942r.) – Za walki pod Mołodecznem, gdzie 57ps, osłaniając odwrót dywizji, zadał przeciwnikowi znaczne straty, Kieniewicz jako szef sztabu dowodził jednocześnie 2 batalionem; walki o Ziembinem, gdzie będąc 15 dni w okrążeniu pułk zadał przeciwnikowi znaczne straty, następnie wychodząc z okrążenia z niewielkimi stratami, Kieniewicz dowodził osobiście 3 batalionem na pierwszej linii, osobiście zastrzelił dwóch żołnierzy wroga, przy wyjściu z okrążenia organizował rozpoznanie; walki na kierunku kurskim gdzie dowodził 30gps, zadając przeciwnikowi znaczne straty, oraz za walki pod Moskwą.

Order Czerwonego sztandaru (07.04.1940r.) – za działania w wojnie radziecko-fińskiej;

Order Suworowa II klasy (29/31.05.1945r.) – Jako dowódca 4DP, za forsowanie Odry, Starej Odry i Kanału Hohenzollernów, gdzie sprawnie dowodził, nierzadko będąc na pierwszej linii;

Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (11.11.1943r.) – za działania pod Lenino (patrz wyżej);

Order Czerwonej Gwiazdy (03.11.1944r.) – za wysługę 15 lat;

Medal „Za obronę Moskwy” – 12.12.1944r.;

Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej”;

Medal „XX lat zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej”;

Medal „Za zdobycie Berlina”;

Medal „Za wyzwolenie Warszawy”;

Medal „30 lat Radzieckiej Armii i Marynarki”;

Medal „50 lat Sił Zbrojnych ZSRR”;

Medal „800 lat Moskwy”.

Rany i kontuzje:

27.11.1942r. (lub 6.11.1942r.) – rana lekka;

13.01.1943r. – ranny odłamkiem, rana ciężka.

Data i miejsce śmierci: 03.05.196r., Warszawa

Dodatkowe informacje:

Według opisu Alojzego Srogi – potężny (co odnosiło się zapewne bardziej do tuszy niż wzrostu), a przy tym o sprężystych ruchach, mówiący „ogromnie śpiewnie”, używał często powiedzenia „szałder-bałder”, którym określał wszelki bałagan.

W radzieckich materiałach powtarza się kilkukrotnie forma nazwiska „Kiniewicz”. Jest ona również powtórzona we wniosku na Order Wojny Ojczyźnianej podpisanym przez gen. Berlinga.

Był członkiem WKP(b) od 1931r.

Przygotowano w oparciu o materiały CA MO RF oraz książkę „Początek drogi. Lenino” A. Srogi.

*We wnioski figuruje nazwa Fridland-Pomorskij. Nazwa Frydląd Pomorski w odniesieniu do Mirosławca (niem. Maerkisch Friedland) pojawia się także w wydawanych żołnierzom 1AWP, gdzie z całą pewnością chodzi o Mirosławiec. Osobliwym zbiegiem okoliczności, tuż po wojnie nazwa „Frydląd Pomorski” odnosiła się do Debrzna, Mirosławiec zaś krótki czas oficjalnie nazwano Frydlądem Marchijskim, następnie, jeszcze w 1945r., nazwę zmieniono na Mirosławiec. Według wszelkich Danych, Debrzno zostało zdobyte w styczniu 1945r. bez udziału 1AWP, warto jednak podkreślić, ze 4DP bezpośredniego udziału w walkach o Mirosławiec nie brała. Data 11.02 zgadza natomiast się z datą wyzwolenia Mirosławca – 10.02.1945r.

Dodatkowe zdjęcia: