Łastowski Stanisław Syn Alojzego

Data i miejsce urodzenia: 1906r.

Narodowość: Polak.

Wykształcenie:

Cywilne: średnie techniczne – technik-hutnik (przed wojną)

Wojskowe:

Prawdopodobnie szkoła podoficerska w czasie zasadniczej służby wojskowej.

Kurs oficerów oświatowych, 08.1943r.

Praca i służba wojskowa przed bitwą pod Lenino:

Służba w WP w latach 1927-1929 w Modlinie, saper.

Przed wojną pracował w hucie „Pokój” w Rudzie Śląskiej.

Prawdopodobnie deportowany do Kazachstanu.

Przed powołaniem do WP pracował jako górnik w kopalni złota w Akmolińsku w Kazachstanie.

Od 05 (06?).1943r. w WP.

Początkowo miał stopień plutonowego i był dowódcą plutonu w kompani rppanc. 2pp.

06/07.1943r. awansowany do stopnia sierżanta, następnie skierowany na kurs oficerów polityczno-wychowawczych

08.1943r. – awans do stopnia chorążego.

Od 21.08.1943r. – Zastępca dowódcy kompanii do spraw polityczno-wychowawczych, kompania rppanc, 2pp.

Udział w bitwie pod Lenino:

Z wniosku odznaczeniowego na Order Czerwonej Gwiazdy:

„Brał udział w walkach 12 i 13.10.43r. pod wsią Połzuchy.

W czasie natarcia znajdował się razem z drugim plutonem kompani rppanc. Osobistym przykładem i śmiałością inspirował swoich żołnierzy i podoficerów pociągając ich naprzód, nie bacząc na to, że prawa flanka drugiego batalionu znajdowała się pod wyjątkowo silnym ostrzałem artyleryjskim. Przed transzejami [przeciwnika] piechota zmuszona była zalec, ponieważ ogień był nie do wytrzymania. Dał rozkaz naprzód i skokiem opanował transzeję.

Brał udział w odparciu 2 kontrataków, z sukcesem dowodząc swoją grupą. Ogniem z rusznicy zdławił ognień ckm.”

Służba i praca po bitwie pod Lenino:

Do 15.01.1944r. Pozostawał na dotychczasowym stanowisku.

15.01- 6.02.1944r. – chorąży, zastępca dowódcy kompanii do spraw polityczno-wychowawczych – 1kompania fizylierów, 2pp.

Od 17.02.1944r. – chorąży, zastępca kwatermistrza puku do spraw polityczno-wychowawczych, 8pp.

Od 01.09.1944r. – kapitan, zastępca dowódcy batalionu do spraw polityczno-wychowawczych, 1 batalion, 7pp.

Ranny 20.09.1944r., powrócił następnie do 7pp.

W 1945r. był, w stopniu kapitana, zastępcą dowódcy pułku do spraw Polityczno wychowawczych w 7pp. Stanowisko to zajmował prawdopodobnie od stycznia 1945r. do jesieni 1945r.

Po 28.04.1945r. – awans do stopnia majora.

Po wojnie w WOP, następnie w instytucjach centralnych MON.

Przeniesiony w stan spoczynku w stopniu pułkownika.

Mieszkał w Warszawie.

Odznaczenia (jakie, kiedy i za co):

Polskie:

Krzyż Grunwaldu III kl.;

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski;

Krzyż Walecznych;

Srebrny Medal “Zasłużonym na Polu Chwały”;

Srebrny Medal “Zasłużonym na Polu Chwały”;

Srebrny Medal “Zasłużonym na Polu Chwały”;

Brązowy Medal “Zasłużonym na Polu Chwały” – 11.11.1943r. – za działania pod Lenino;

Medal „Za Warszawę”;

Medal „Za Odrę, Nysę, Bałtyk”;

Medal Zwycięstwa i Wolności.

Radzieckie:

Order Wojny Ojczyźnianej II kl. – 30.06.1945r. – za działania podczas forsowania Odry i walk na terenie Niemiec 16-28.04.1945r. jako zastępca dowódcy 7pp;

Order Czerwonej Gwiazdy – 11.11.1943r. – za działania pod Lenino (patrz wyżej);

Medal “Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej”.

Rany i kontuzje: 20.09.1944r. – lekko ranny na Saskiej Kępie.

Data i miejsce śmierci: 14.07.1977r., Warszawa.

Dodatkowe informacje:

Prawdopodobnie pochowany na cmentarzu Bródzieńskim w Warszawie.

We wniosku na Order Czerwonej Gwiazdy w rubryce dotyczącej wcześniejszych odznaczeń znajduje się wykreślony zapis o odznaczeniu Złotym Krzyżem Zasługi. Prawdopodobnie jest to błąd – przed wojną (a także w czasie i wkrótce po niej) krzyże zasługi nadawano dobierając klasę krzyża do stopnia/stanowiska odznaczonego. Jako technik-hutnik Stanisław Łastowski nie miał raczej szans na odznaczenie Złotym Krzyżem zasługi.

Pod Lenino jego bezpośrednim przełożonym był M. Feliński.

Alojzy Sroga w książce „Na drodze Stał Kołobrzeg” zamieścił taką jego charakterystykę:

„Spokojny, rozważny zastępca, ludziom życzliwy, ma bojowe i wojskowe doświadczenie. Technik-hutnik, przed wojną odbył służbę saperską w Modlinie, doszedł do stopnia podoficerskiego.”

i:

„[…] jest człowiekiem wielkiej osobistej skromności. To charakter, a życie nie szczędziło nauk. Ma za sobą pracę w ślaskim hutnictwie przed wojną i więzienie. Ma pracę w radzieckich kopalniach, w kazachstańskich kopalniach złota w czasie wojny i bitewny udział pod Lenino. Gnębi go troska o żonę i dzieci, które są jeszcze o tysiące kilometrów od niego[…]”

Przygotowano w oparciu o materiały CA MO RF oraz książek „Początek drogi. Lenino” i „Na drodze stał Kołobrzeg” A. Srogi, „Drugi Berliński” A. Krajewskiego, „Siódmy Kołobrzeski” M. Dziudy i J. Pokrzywy, „Ósmy Bydgoski” K. Kaczmarka.

Dodatkowe zdjęcia: